Tanrı'm, beni baştan yarat!

Şöyle suratımın tam ortasına bir tane yumruk patlatıp arkama bakmadan kaçasım var. deli ediyorum, boğuyorum beni. ne istediğini bilmeyen şımarık bir çocuk gibi davranıp kendimi çileden çıkarıyorum.

Baştan yaratasım var kendimi. mümkün olsa tüm şımarıklığımı söküp atacağım 3 tutam kararlılık serpiştireceğim ruhumun her bir köşesine. o da işe yaramazsa balkondan aşağı atar, rahatlarım... ama, sanırım, ikimiz için de pek sağlıklı bir karar olmaz.

"Kendi üzerimde otorite kurmalı, adımlarımı sadece kendime göre atmalıyım artık" diyorum da bir türlü uygulamaya geçiremiyorum. aybüke'ye bu kadar yüklenmemin sebebi de kendi üzerimdeki bu hakimiyetsizliğim herhalde. kendim yapmaya cesaret ya da fırsat bulamadığım her şeyi ona yaptırıyorum.

aybüke 23 yaşında bir tıp öğrencisi, bir yandan barmaid olarak çalışıyor. bir de arkadaşlarıyla kurdukları, şehir şehir gezen bir grupları var. grupta uzun bir süre keman çaldıktan sonra baterist olarak devam etti aybüke. gruba yeni katılan onat'la uzun süredir devam eden mükemmel bir ilişkisi var. manken gibi çocuk onat, bakan dönüp bir daha bakıyor; o da keman ve piyano çalıyor. bu kadar işin arasında arkadaşlarına ve spor yapmaya da mutlaka vakit ayırıyor ya pes diyorum başka da bir şey demiyorum.

yine de aybüke'nin hayatındaki yerimi küçümseyemem. ben olmasam bir hiç! 1 hafta ilgilenmesem "kimse benimle ilgilenmiyor" diye mızmızlanır, 2 ay ilgilenmesem zircirlikuyu'da yeri hazır. birilerinin hayatına yön verebilmek, tarifi zor bir his bırakır insanda, onu farklı kılar kendince. sanırım popmundo'yu bu yüzden seviyorum ve sanırım yaratanı bizden farklı kılan bu özelliği...

"aybüke, annen seninle gurur duyuyor!"